ساعت چند لعنتی بود که بوی تهوع آور از خواب سبک و نایاب بیدارم کرد. عذاب در عذاب. بزرو از تخت پیزوری و بلند پایین اومدم، دم اتاق وایستادم، درست وسط راهرو، چند قدم عقب تر از اتاق من یک تیکه سیاه و شل بود. اونقدر بدبو و عجیب بود که نمیشد بهش گفت گه. حالم داشت بهم میخورد، مغزم از بو درد گرفته بود.
کدوم بدبختی بوده که نتونسته به اون دستشویی پر از عفونت لعنتبی برسه. و لعنت به این پرستارا و دکترا که از انجام وظیفه فقط قیافه گرفتن رو بلدن.
اینم از سحرگاه
